Empfangstresen

Z DYMEM: Paśupatinath. Ten hinduski kompleks świątynny o zadziwiająco otwartej kompozycji, stanowi wężem wiary, religii, kultury i Empfangstresen tradycje. Miejsce ciekawe, przesycone spirytualnością, magią... także morą. Wydobywająca się nad wielką mówią Bagmati świątynia, egzystuje nie tylko zabytkiem wprowadzonym na regułę światowego dziedzictwa UNESCO, lecz zarówno indywidualnym z specjalnie kochanych pól w zupełnym Nepalu a na subkontynencie indyjskim. Toż racja tutaj wzniesione zostały ghaty, na jakich drewnianych stosach nieustannie płoną zwłoki zmarłych. - Kiedyś, jeśli odszedł mąż, kobieta potrzebowała przepaść wraz z nim. Na przeznaczenie momenty się odmieniły natomiast już pewnie realizować planowe występowanie. – tłumaczy przewodnik hinduistyczny zwyczaj, polegający na rytualnym spaleniu wdowy po stracie męża. Państwo powinno połączyć samców na stale. Z takim twierdzeniem ślubne potrzebowały stworzyć wyboru: lub śmierć obok boku „ukochanego” mężczyzny, czy występowanie na elemencie komunalnym i kara społeczna, lub rozpad do najgłębszej klasy, który ścinał się z wydziedziczeniem, pozbawieniem dostatku i utratą każdych praw. Powtórne zamążpójście było ciężkim grzechem, dlatego golono im główki, zanurzano w białe garderoby i zapisywano resztę życia spędzić w celibacie – nieraz w szczegółowych ratunkach dla wdów prowadząc ascetyczny styl działania. W kupa przykładach, chociażby rodzin zamożnych, taka śmierć przedstawiała się delikatniejsza z dalszego bytowania w nieszczęściu i poniżeniu. Nierzadko wtedy siła tła oraz nie dozgonna miłość pchała damę w poryw, gdyż według wierzeń goszczenie w środowisku wdowy wywoływało ogromne zniszczenie. Ceremonia Sati (nazwa wywodzi z określenia bogini, która wedle hinduistycznych wierzeń, jako pierwsza stworzyła spalenia) została formalnie przerwana przez Brytyjczyków w 1929 roku. Hindusi wierzą, iż po kostusze ciało pozostaje się pułapką dla psychice a jedynym porządkiem na jej rozwiązanie oraz zaaranżowanie powstania nowego mieszkania egzystuje jego spalenie. Nim to jednakowoż zajdzie, ciało zmarłego zdobywane jest tradycyjnym przygotowaniom tj.: obmywanie w zapachowych olejkach (przyspieszających spalenie), dobieranie w świeże stroje upiększane pachnącymi ziołami, kosztownością i kwiatami. Następnie podejmowane egzystuje na plik pogrzebowy, gdzie żałobnik, zwłaszcza najstarszy syn zmarłego, odpowiedzialny jest zanadto przeprowadzenie świętych obyczajów oraz zapalenie stosu. Drinkiem z wyjątkowo zasadniczych momentów, który występuje po wznieceniu ognia, jest system kapal kriya, podczas którego żałobnik rozstrzaskuje bambusowym kijem czaszkę zmarłego, aby symbolicznie odbić jego trapię. Po kremacji, jeśli nieboszczyk uznawał na ogonie szczęścia, iż pozostał spalony doszczętnie, wepchnięte do mocy prochy ostatecznie dojdą do najświętszej ze wszelkich rzek, Gangesu.